Terry is een Nederlandse expat, die al jaren in Peking woont. In de afgelopen maanden heb je kunnen lezen hoe zijn leven leidt en zijn eigen fietstour bedrijf- runt tijdens COVID-19.
Lees hier zijn verhaal nu Peking weer open is…
Toch vreemd wat tijd met je doet. Met name als je niet weet hoeveel tijd er zal zijn, voordat de tijd weer normaal wordt.
Vanaf eind Januari begon de ellende en na eerst verlenging van het Chinese nieuw jaar was de stad, normaal gesproken al rustig en nu voor een verlangde periode. Na een maand waren er langzamerhand meer mensen op straat. Iedereen nog steeds wat afwachtend en toch een beetje bang over wat wel en wat niet kon. In Maart waren er weer wat mensen, die langzamerhand uit hun huis kwamen en contact met mij zochten om toch de stad van een ander perspectief te zien en gedurfd op een fietstocht meegingen. Bij elke straat was een check-in tent opgezet en overal moest je een community kaart voor hebben.
April bracht al de lente kleuren met zich mee. Peking is sinds mijn aankomst in 2011 onwijs veranderd, waar vroeger kleine bedrijven waren is nu alles afgebroken en omgezet tot groen. Ja, iedereen hoort wel verhalen over hoe het er hier aan toe gaat, maar de mannen in pak hier krijgen dingen voor elkaar. Overal zijn groene zones gepland en de luchtvervuiling is zó drastisch afgenomen dat ik er versteld van sta. Groen, geel, verschillende kleuren roze, paars, noem maar op. En de lentes zijn langer en langer geworden. Lekker op de fiets langs de mooie plekken, weinig verkeer en geen mensen te zien. In de gesloten verboden stad met normaal 80.000 man per dag was nu helemaal niemand. Een hele andere ervaring en voor de fietsers een beleving waar ze allemaal zeker van waren, dat de mensen er thuis in hun eigen land jaloers op zouden zijn.
Zelfs met Koningsdag nog een groep Nederlandsers gehad, die hier met het voetbal team en de trainers aan de slag waren. Onderweg nog een klein biertje in een bar met wat Andre Hazes uit de speakers, want ja, er zat niemand en ik dacht zo lijkt het net als of we in de kroeg staan er was alleen verder niemand. Je moest wel je temperatuur laten meten en je naam, telefoonnummer en paspoortnummer opschrijven.
Mei begon met een nationale vrije dag met labour day, dit jaar zelfs met extra paar dagen vrij, maar wel de zondag ervoor- en de zaterdag erna werken. De meeste mensen zijn weer terug naar werk en waren wel blij met een paar daagjes rust. Mijn hele weekend zat vol geboekt en het weer was niet helemaal onze vriend, met een sluier die over de stad hing en temperaturen boven de 30 graden was het lekker om de verkoeling van het fietsen mee te maken, maar ook zeer warm. Gelukkig waren er leuke mensen en hadden we een hapje en drankje op een dakterras. De regels waren een stuk verminderd en overal konden we met onze health kit in, elke straat en omgeving hadden andere regels en moesten andere QR codes gescant worden. Een leuke avontuur en iedereen van de 3 grote groepen vonden het geweldig.
Er waren zelf nog straten, die normaal volgestouwd zijn met toeristen, zonder enig iemand, met een goed woordje Chinees konden we er inkomen, andere kleinere straatjes waren afgesloten. Toch proberen en proberen, en soms kon het wel, maar de meeste keren niet. We moesten dan weer van de route afwijken.
Aan het eind van de maand verwachten we dat mondkapjes niet meer nodig zijn, wat nu al buiten niet meer nodig is, maar iedereen draagt ze nog. Goed voor mij, want dan kunnen we weer de magische oude straatjes in, de grote Chinese muur op en weer nieuwe plekjes ontdekken, zonder teveel gekkigheid.
Veel mensen zitten nog in hun eigen land en de regels voor vluchtverkeer zijn nog erg streng, omdat ze hier in China geen tweede golf willen krijgen, wat vanuit het buitenland komt. Binnenlandse vluchten zijn zo goed als open, de vluchten zitten alweer op 60% capaciteit van de belachelijk hoge 10.000 vluchten per dag binnenlands. Vliegvelden worden nog steeds overal op de grond uitgeveegd. Niet normaal hoeveel en hoe snel vliegvelden zijn gebouwd in de laatste 5 jaar.
De tijd is weer aangekomen om te stoppen met tikken.
Terry
