Dagboek Uit Peking | In Quarantaine

In quarantaine zitten ten tijde van het Coronavirus: Terry maakt het as we speak mee in Peking. Hoe hij het ervaart, kun je lezen in dit artikel.

In quarantaine met Terry, die een fietstour bedrijf heeft in Peking.

Daar zit je dan, na je road trip. Weer in de grote stad. En nu? De eerste dagen gingen zo voorbij, lekker bijkomen. Vervolgens begin je toch te realiseren dat er geen vluchten het land inkomen, en dus ook geen enthousiaste fietsers, die wel de stad willen verkennen. Ook geen inkomsten om de huur te betalen dus. En ja, de dagen van wakker worden, de hond lopen en spraytje hier en nog maar eens handen wassen daar worden er snel meer. Wat ga ik doen? Tuurlijk, dat is het: Engels les geven. Waarschijnlijk zal ik niet de enige zijn die met dit idee komt, maar hey, waarom niet? Op zoek naar een baan en appen met recruiters. De scholen zijn dicht, er worden geen nieuwe mensen aangenomen,  alleen een fulltimer voor als de scholen weer open gaan, of online een klas van 40+ op het platteland (China heeft echt onwijs veel bergen, dus platte land is niet helemaal de beste omschrijving) of videos maken voor educatief gebruik misschien. Hmmm, dat klinkt leuk en geschikt voor mij.

Het eerste interview was via de telefoon en het bedrijf had direct interesse. Ik werd dus gevraagd om voor een interview langs te komen. Het bedrijf is ergens helemaal aan de andere kant van de stad, de recruiter zei dat ik bij haar op het kantoor kon komen, om dan het interview met de opdrachtgever te doen. Juist, iedereen in quarantaine en ik ga naar een interview. 🙂

voorbij de bewakers met duikbrillen, capuchons en mondkapjes op, door de metaal detector en vervolgens met een handscanner langs mijn lichaam

Vrijdag middag op mijn fiets naar de metro, mondkapje netjes op. Kom je aan bij de metro. Helemaal niemand, naar beneden met de roltrap, nog steeds niemand, voorbij de bewakers met duikbrillen, capuchons en mondkapjes op, door de metaal detector en vervolgens met een handscanner langs mijn lichaam om nog even tegen mijn broekzakken aan te komen.  Okay loop maar door. Met de trap naar beneden. Wow serieus ? Helemaal leeg, dit heb ik nog nooit meegemaakt. Het is 3 uur en de trein komt aanrijden, 1 iemand stapt uit en 2 stappen er in.

Overal kun je zitten, voorbij de eerste halte is er niemand anders, de 2 halte is “Guomao” het normaliter super druk CBD centrum, er gaan maar een paar mensen naar binnen en naar buiten. Ik sta er versteld van, zog steeds heb ik de hele bank voor mezelf. Ik kan door de hele coupé heen kijken.

Bij mijn halte haalt de recruiter me op. Nu het gebouw in, eerst mijn telecom provider met hun QR code scannen. Even wachten, ja ik krijg het groene vinkje, dat is mooi, ik ben dus niet de periode in een gevaren-/ risico zone geweest. Bij de security check met een foto van mijn paspoort het nummer laten opschrijven mijn “nummer” gegeven, temperatuur gemeten en ik mocht door lopen. In de lift hangt een tissue pakketje, daar kon je er een uit halen en op de gewenste verdieping drukken, vervolgens het  papiertje in de onderstaande prullenbak gooien.

Ik voel me een beetje onhandig met mijn mondkapje

Op het kantoor, waar normaal 30 mensen zitten zijn nu 5 mensen aanwezig, allemaal verdeeld door het kantoor. Met winterjassen aan en mondkapjes op. Ik word naar de  meeting room begeleid en tot mijn verbazing krijg ik geen warm water, maar een blikje koffie. Net wanneer ik op het punt sta om het blikje open te maken en te drinken, zegt de recruiter dat ze buiten wacht, zodat ik het kan drinken. Ik voel me een beetje onhandig, met mijn mondkapje, dus ik sla het blikje zoete koffie achterover. Lekker een suiker rush, want ja het interview begint zo, dus ik kan die dame niet laten wachten natuurlijk. Wanneer ze terug komt videobellen met We Chat naar de opdrachtgever.

De HR man heeft ook een winterjas aan en een mondkapje op. Deze sollicitatie kan zeker de boeken in als “aparte gebeurtenis”. Na een introductie te hebben gegeven en mij verteld te hebben dat ik een goede achtergrond had werd er nog gevraagd of ik nog vragen had. Die had ik wel en alsnog na 12 minuten was het afgelopen. Er werd nog wat geappt en na 5 minuten kreeg ik te horen dat het bedrijf mij wilde uitnodigen voor het volgende interview, meteen maandag om 3 uur.

Ik mocht weer terug, met het papiertje de knop in drukken, de lege roltrap af naar de metro, die nu zelfs om 4 uur ‘s middags nog gewoon leeg was. Na een paar haltes was ik weer bij mijn fiets. De 3de ringweg, die normaal krioelt van de auto’s was nu ook leeg. “YEY”, “TGIF”, niet echt “yey” maar goed weekend, same same as any other day.

Maandag was het weer zover. Je raad het al, met de fiets naar de metro, en zo weer door alle stappen heen als eerst, bij het kantoor aangekomen, scannen, paspoort nummer op laten schrijven en nu stond er een camera, Okay, say cheese, of aubergine want dat zeggen ze hier 茄子. En daar waren we weer, klik koffietje open, dame weer de deur uit, suiker rush, hoofd zoomend. En daar zaten we dan, maar deze keer…geen HR mannetje. Doe dan toch maar wat water, want die suiker stijgt naar mijn hoofd. Even wachten, Half uur later nog steeds niemand, ja sorry en ze zijn zo druk. Okay ik wacht wel, na bijna en uur, sorry hoor maar ik ga hier niet langer zitten wachten.

Lekker hopeloos in spannende tijden zit ik daar. Ik weer terug. Krijg ik de volgende dag een berichtje van “ja sorry, ze waren vergeten dat ze maandag een interview hadden” en of ik nog interesse had. Nee, mensen bedankt, dit bedrijf klinkt niet erg verantwoordelijk. En de jacht ging weer verder.

Later!

Terry is eigenaar van Wan Lin Bicycle Tours

Mocht je dit prachtige land gaan bezoeken, laat je dan meenemen naar de mooiste plekken en hidden gems door deze ervaren tourguide.